PIOTR MARCINIAK

Międzynarodowe Targi Poznańskie poza klasyczną handlową rolą stały się na wiele lat polem swoistej „wojny" propagandowej pomiędzy wschodem i zachodem Europy. Istotne znaczenie zyskiwała architektura obiektów targowych zapewniających niezbędne przestrzenie wystawowe, ale także prezentujących krajowe dokonania w dziedzinie architektonicznych poszukiwań. Jakość propozycji architektonicznych realizowanych na poznańskich targach, choć z pewnością w wielu wypadkach bardzo wysoka, nie zyskała tak wielkiego znaczenia jak pawilony zbudowane na Powszechną Wystawę Krajową w 1929 roku. Jednak wiele z nowych obiektów prezentowało niezwykle wysoki poziom rozwiązań architektonicznych i konstrukcyjnych. Chociaż prezentacja nowych technik i technologii budowania nie mieściła się w podstawowych profilu targowym, to jednak znalazły się na Międzynarodowych Targach Poznańskich ważne obiekty będące przykładem ówczesnych poszukiwań i nowatorskich tendencji projektowych. W artykule zaprezentowane najciekawsze obiekty, w tym pawilon Ministerstwa Komunikacji oraz symbol powojennych targów - „iglicę" pawilonu nr 11 Bolesława Szmidta, cięgnowe konstrukcje hali nr 17 Antoniego Mizery i Władysława Lemańskiego, eksperymentalny pawilon nr 15 Józefa Jędrzejczaka, formalne poszukiwania w architekturze centrum targowego Henryka Jarosza, a także najnowsze realizacje Piotra Barełkowskiego i Przemysława Borkowicza.