IWONA SZUSTAKIEWICZ

Architekci, rozpoczynający pracę zawodową przed połową wieku XIX i działający w jego trzeciej ćwierci, podejmowali różnorodne tematy funkcjonalne. Zjawisko specjalizacji zawodowej w architekturze, zaznaczone szczególnie w XX wieku, zaczęło się wykształcać dopiero pod koniec drugiej połowy XIX w. Twórczość Juliana Ankiewicza, który projektował obiekty o przeznaczeniu mieszkalnym, budynki użyteczności publicznej, a także o funkcji przemysłowej i sakralnej, jest reprezentatywna dla tego okresu w warszawskiej architekturze.

Różnorodność tematów funkcjonalnych, podejmowanych przez Juliana Ankiewicza, jest dobrym świadectwem wielonurtowości warsztatu architekta, czynnego zawodowo do lat osiemdziesiątych XIX wieku. Konieczność sprostania rozmaitym wymaganiom ze strony inwestorów wymagała dużej wiedzy i warsztatowej sprawności. Ułatwienie stanowił tu brak sprecyzowanych standardów w odniesieniu do poszczególnych typów budowli – określone normy, zarówno w budownictwie mieszkaniowym, jak biurowym czy przemysłowym, dopiero się wykształcały. Pozwalało to architektom, działającym w epoce Ankiewicza, na pewną dowolność w rozwiązywaniu rzutów budowli i indywidualne podejście do zagadnienia funkcjonalności i wygody.