INSPIRACJE TRADYCJĄ KLASYCZNĄ W ARCHITEKTURZE XX WIEKU: PRACE TADEUSZA ZIELIŃSKIEGO - OJCA
DLA SZKÓŁ WYŻSZYCH W WARSZAWIE
AGATA WAGNER
Po I wojnie światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, istotnym zagadnieniem dla odrodzonego państwa stała się kwestia szkolnictwa wyższego. Jego rozwój w czasach rosyjskiego zaboru w XIX wieku był świadomie hamowany. Po reaktywowaniu w listopadzie 1915 roku wyższych uczelni warszawskich - Politechniki i Uniwersytetu - rozpoczął się okres powoływania do życia nowych szkół wyższych m. in. Szkoły Głównej Handlowej, Szkoły Nauk Politycznych, czy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
Architekt Tadeusz Zieliński stosunkowo dużo projektował w latach 20. XX wieku dla potrzeb warszawskich uczelni, rozbudowując istniejące zespoły Politechniki i Uniwersytetu, a także wznosząc siedzibę dla nowopowstałej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Jego prace to: gmach Nowej Kreślarni w zespole gmachów Politechniki Warszawskiej (por. A. Wagner, Idea architektury klasycznej w gmachu Nowej Kreślarni PW, Wydział Architektury PW „Prace naukowe”, T.II, 2000-2001, s. 197-206.), przebudowa pawilonu po koszarach artylerii przy ul. Koszykowej na potrzeby kliniki dermatologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego i dla tego samego Wydziału gmach Medycyny Sądowej przy ul. Oczki, oraz nowy Gmach Chemii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego przy ul. Rakowieckiej.
Przedwczesna śmierć Tadeusza Zielińskiego w 1925 roku, przed awangardowym przełomem w polskiej architekturze, ograniczyła jego twórczość do historyzujących form, bazujących przede wszystkim na wzorach architektury klasycznej i barokowej. Charakterystycznym rysem jego twórczości jest wrażliwość na kontekst urbanistyczny, poprawność rozwiązań funkcjonalnych, a w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości, spontaniczne okazywanie patriotyzmu, w formie dostępnej dla architekta, poprzez umieszczanie emblematów państwowości polskiej na wszystkich projektowanych przez siebie gmachach użyteczności publicznej.
DLA SZKÓŁ WYŻSZYCH W WARSZAWIE
AGATA WAGNER
Po I wojnie światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, istotnym zagadnieniem dla odrodzonego państwa stała się kwestia szkolnictwa wyższego. Jego rozwój w czasach rosyjskiego zaboru w XIX wieku był świadomie hamowany. Po reaktywowaniu w listopadzie 1915 roku wyższych uczelni warszawskich - Politechniki i Uniwersytetu - rozpoczął się okres powoływania do życia nowych szkół wyższych m. in. Szkoły Głównej Handlowej, Szkoły Nauk Politycznych, czy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
Architekt Tadeusz Zieliński stosunkowo dużo projektował w latach 20. XX wieku dla potrzeb warszawskich uczelni, rozbudowując istniejące zespoły Politechniki i Uniwersytetu, a także wznosząc siedzibę dla nowopowstałej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Jego prace to: gmach Nowej Kreślarni w zespole gmachów Politechniki Warszawskiej (por. A. Wagner, Idea architektury klasycznej w gmachu Nowej Kreślarni PW, Wydział Architektury PW „Prace naukowe”, T.II, 2000-2001, s. 197-206.), przebudowa pawilonu po koszarach artylerii przy ul. Koszykowej na potrzeby kliniki dermatologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego i dla tego samego Wydziału gmach Medycyny Sądowej przy ul. Oczki, oraz nowy Gmach Chemii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego przy ul. Rakowieckiej.
Przedwczesna śmierć Tadeusza Zielińskiego w 1925 roku, przed awangardowym przełomem w polskiej architekturze, ograniczyła jego twórczość do historyzujących form, bazujących przede wszystkim na wzorach architektury klasycznej i barokowej. Charakterystycznym rysem jego twórczości jest wrażliwość na kontekst urbanistyczny, poprawność rozwiązań funkcjonalnych, a w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości, spontaniczne okazywanie patriotyzmu, w formie dostępnej dla architekta, poprzez umieszczanie emblematów państwowości polskiej na wszystkich projektowanych przez siebie gmachach użyteczności publicznej.