HANNA GRZESZCZUK-BRENDEL, GABRIELA KLAUSE, GRAŻYNA KODYM-KOZACZKO, PIOTR MARCINIAK

Mijająca w tym roku osiemdziesiąta rocznica Powszechnej Wystawy Krajowej (PWK), zorganizowanej z okazji odzyskania niepodległości, stała się kolejnym już tytułem do przypomnienia roli tego wyjątkowego wydarzenia w życiu Drugiej Rzeczypospolitej oraz Poznania jako miejsca wystawy i głównego jej organizatora. Była ona dziełem wspólnym, pokazującym dokonania odrodzonego i integrującego się gospodarczo i kulturalnie kraju. W dziedzinie architektury pawilony PWK stały się odbiciem wielu nurtów: od form tradycyjnych po ówczesną awangardę modernistyczną. Tradycje targowe Poznania sięgają roku 1911, czyli Wystawy Wschodniopruskiej, po 1919 r. wystawom nadano wymiar międzynarodowy, aby w 1929 r. jednorazowo przekształcić ją w podsumowanie dorobku młodej demokracji. Późniejsze wystawy, także te organizowane po 1945 r. przybierały charakter targów międzynarodowych. Wszystkie one przynosiły miastu wymierne korzyści w postaci nowych inwestycji, przekształceń przestrzeni miejskiej. Powszechna Wystawa Krajowa zakończyła się sukcesem organizacyjnym, wizerunkowym, finansowym, i co istotne w pewnym stopniu zainicjowała prace nad realistyczną wizją urbanistyczną miasta.