WSPÓŁCZESNE BIURA – ROLA, FORMA I PRZESTRZEŃ AKTYWNOŚCI

MACIEJ ZŁOWODZKI

Praca biurowa towarzyszyła rozwojowi cywilizacji w Europie od jej zarania. Dziś jest to już historyczny termin. Aktywność w tym względzie lepiej teraz oddaje określenie: tworzenie, przetwarzanie, dystrybucja i komercjalizacja informacji. Są to zajęcia wiodące dla krajów wysoko rozwiniętych, angażujące od 25% do aż blisko 40% osób aktywnych zawodowo. Przemiany gospodarcze, organizacyjne i w wyposażeniu maszynowym prowadzą do poszukiwań nowych rozwiązań przestrzennych. Wzrost udziału i znaczenia pracy zespołowej, pracy czasowej i mobilnej oraz ilości narad, konferencji, szkoleń i różnych form współpracy zdecydowanie faworyzują układy otwarte i tzw. półotwarte. Obserwuje się wzrost standardów powierzchniowych i wzrost wymagań personelu odnośnie do jego warunków pracy.
Zaległości Polski w stosunku do krajów przodujących w rozwoju są znaczne i to zarówno w ilości zasobów biurowych jak i ich jakości. To co zawraca szczególnie uwagę, to w zakresie planistycznym nie wyciąganie wniosków z doświadczeń krajów wyprzedzających nas w rozwoju i niezdawanie sobie sprawy z konsekwencji drapieżności i siły ekonomicznej biur. Biura bowiem wypierają i redukują inne funkcje, głównie mieszkalnictwo, w centrach dużych miast. Jest to szczególnie widoczne w Warszawie, gdzie realizuje się ponad połowę powierzchni biurowych. W zakresie zaś projektowym zawracają uwagę niskie standardy powierzchniowe. Niestety również i aspekt badawczy, w zakresie programowania i planowania, a także projektowania środowiska pracy biur jest u nas generalnie niedoceniany.